Σαν μόλις να προσπαθούσα να ισορροπήσω στα κάγκελα του μπαλκονιού. Κοιτάξτε με έλεγα. Κοιτάξτε τι όμορφη που είμαι και τι μαλακά που πατούν οι πατουσίτσες μου στο κρύο μέταλλο. Και κάπου εκεί μπουμ.. πάρ’την κάτω. Ούτε θυμάμαι πως έπεσα. Ή μάλλον δεν θυμάμαι να έπεσα εγώ, αλλά ο ουρανός ξαφνικά πάνω από το κεφάλι μου. Δεν ήμουν εγώ που έπαθα κάτι.. αλλά κάτι άλλο ήρθε και με τύλιξε. Σαν σακούλα περασμένη στο κεφάλι. Δεν έβλεπα, δεν ανέπνεα. Ποιοί ήταν γύρω μου; Που ήθελα να πάω;
***
Έξω από το παράθυρο μια γκριζόλευκη ομίχλη.
Πόσα πράγματα στη χώρα μου έχουν αλλάξει από το 2008 και μετά! Μια ανάγκη για νοσοκομειακή περίθαλψη και παίρνεις όλη την γεύση του τι δεν σου προσφέρεται.
***
Μέχρι το 1997 όλες οι αλλαγές μου ήταν όμορφες. Μετά άρχισαν οι αγώνες. Στην αρχή υπήρχε και η ικανοποίηση του νικητή. Υπήρξε και ματαιοδοξία και αλλαζονεία. Υπήρξε και εθελοτυφλία και εγωισμός.
Πως γίνεται να έχεις υπάρξει κάποιες από τις πιό σιχαμένες λέξεις;
***
Ήμουν / Είμαι ίδια με όσους / ες έδειχνα με το δάχτυλο.. με όσους / ες σκεφτόμουν »μα είναι δυνατόν;» Με όσους / ες απέρριψα.
με γυμνές πατούσες 
Δεν είναι μόνο οι γατούλες εφτάψυχες… 😉
Καλή βδομάδα τρυφερή πατουσίτσα! 🙂
τουλαχιστον να αξιζε τον κοπο η βουτια χχχ
Είναι περίεργο, αλλά με το κείμενό σου ταυτίζομαι απόλυτα. Απόλυτα όμως, θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ η ίδια, ακριβώς έτσι. Ακόμα και το 1197, κουτί μου έρχεται. Βλέπεις;Βράζουμε στο ίδιο καζάνι πολλοί τελικά. ίσως με τα κατάλληλα υλικά στην πορεία το φαγητό να βγει πραγματικά νόστιμο όμως, που ξέρεις;; Φιλιά!