φιλία;

Υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε σήμερα να μου τηλεφωνήσει. Δεν έχει σημασία ο λόγος, πες πως ήταν κάτι προσωπικό μας..
Δεν το έκανε όμως, και ούτε θα το κάνει!
Γιατί;
Γιατί ούτε εγώ την πήρα στο τηλέφωνο πέρσι, για την ακρίβεια έχουμε να μιλήσουμε λίγο πάνω από χρόνο..

Δε ξέρω αν ήταν φίλη μου, τη γνώρισα σε μια ηλικία που σε πολλά πράγματα δεν είχα κατασταλάξει για το πως ακριβώς πρέπει να είναι, πάντως εγώ, έτσι την ένοιωθα, παρ΄ όλο τώρα που το σκέφτομαι, δε μοιάζαμε σε τίποτα..
Συναντηθήκαμε πριν πολλά πολλά χρόνια, σε μια σχολή.. θεωρούσα ότι ήταν το μόνο καλό που μου είχε δώσει εκείνη η περίοδος.
Μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί, παρακολουθώντας η μια τη ζωή της άλλης, δε ξέρω ποιά από τις δύο έκανε την άλλη να μένει σταθερή σε μια απόσταση. Εκ των υστέρων, αλλά και τότε, θα έλεγα πως αυτή, ήταν η πιο ψυχρή, αυτή που παρεξηγιόταν πιο εύκολα. Εγώ δεν έχω επίγνωση του πως ήμουν, ειδικά σε εκείνη την ηλικία.. ξέρω πως ήθελα πολύ μια φίλη με όλόκληρη τη σημασία της λέξης και πως πίστευα ότι την είχα. Με όλη τη σημασία της λέξης όχι, αλλά ένιωθα ότι ένα ποσοστό μου ανήκε. Προσπαθούσα να προσαρμοστώ σ΄αυτό που μου έδινε. Προσπαθούσα να τη δω θετικά, να την καταλάβω πράγμα δύσκολο, γιατί δε μου μιλούσε. Εννοώ πως δε μ’ έβαζε στα βαθιά, αλλά κι εγώ δεν επέμενα είτε επειδή έπεφτα σε τοίχο, είτε δεν ήξερα τον τρόπο, είτε επειδή έριχνα το βάρος στον εαυτό μου, του τύπου ας μην είμαι τόσο ρομαντική και ζητάω πολλά!
Προσπαθούσα να έρθω κοντά της, να φτάσω στα γούστα της. Της άρεσε το κόκκινο χρώμα; Μου άρεσε και μένα.. της άρεσε να μην μαγειρεύει; μισούσα κι εγώ το μαγείρεμα.
Έτσι ήμουν τότε, ήθελα να είμαι αρεστή, ήθελα να μ’ αγαπάνε, η αλήθεια είναι ότι το τίμημα δε το πολυκαταλάβαινα.
Οι ζωές μας ήταν διαφορετικές στα σημεία, εγώ πχ είχα μια αυτόματη φωτογραφική μηχανή, αυτή αγόρασε πολύ αργότερα. Εγώ είχα μια ευχέρεια να αγοράζω ρούχα, αυτή ήταν κομψή και καλόγουστη. Αυτή εργαζόταν, εγώ όχι. Εγώ εκμεταλευόμουν τη μαμά στο έπακρο, αυτή ήταν λίγο πιό αυτόνομη.
Στις κουβέντες μας, ίσως λόγω της διαφορετικότητας κοντραριζόμασταν πάντα.
Εγώ ήμουν πάντα μισή μισή, δλδ. και αυτό και εκείνο, αυτή ήταν απόλυτη, με άποψη κάθετη. Φύση αντιδραστική αυτή, φύση ρομαντική εγώ.
Εγωίστριες και οι δύο, αν και πιστεύω ότι πολλές φορές και οι δύο είτε το πνίγαμε, είτε το βγάζαμε έντονα! Ίσως με διαφορετικό τρόπο.
Η σχέση μας πέρασε πολλές φάσεις, αν υποθέσουμε ότι η πρώτη πρώτη φάση ήταν λίγο πιο τρυφερή, η δεύτερη ήταν αρκετά απόμακρη. Είχε κάτι και συγχρόνως κάτι δεν είχε κι αυτό δικαιολογεί ότι από αυτή τη σχέση δεν έφυγα, εγώ που πάντα ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι.
Ήταν η εποχή που ψαχνόμουν. Χανόμουν σε βιβλία, σε ανθρώπους που είχαν κάτι να μου μάθουν.. όχι δεν ήταν από αυτούς. Δεν ήταν ο άνθρωπος που θα σου έδειχνε το δρόμο, δεν ήταν ο άνθρωπος που θα σου κρατούσε το χέρι. Ήταν ο άνθρωπος που θα περπατούσε πλάι σου, όποτε και όταν, άλλες φορές χαμογελούσε εύκολα, άλλες όχι, αλλά αντιδρούσε εύκολα. Αντιδρούσε αρνητικά, σαν να ήταν έτοιμη να αρπαχτεί με το παραμικρό!
Δεν μιλούσε μόνη της για τον εαυτό της, ίσως αυτό ακριβώς, το ότι ήταν χαμηλών τόνων να με κράτησε τόσα χρόνια δίπλα της. Είχε όμως σαν απάντηση, σε ότι μα ότι κι αν της έλεγες, ένα εγώ στην άκρη της γλώσσας της. Αν πχ ήταν βράδυ και της έλεγες πως πείνασες, η απάντηση θα ήταν »αα εγώ δε τρώω ποτέ βράδυ». Αν η φωτογραφική της μηχανή ξέμενε από φιλμ, δεν θα δεχόταν να τραβήξει με τη δική μου. Αν της έλεγες πως σου αρέσουν πολύ τα γλυκά, θα σου απαντούσε »απαπα εμένα με λιγώνει η ζάχαρη»
Μου την έσπαγε αυτό. Όσο κι αν την αγαπούσα, όσο κι αν προσπαθούσα να την καταλάβω, μου την έσπαγε..
Κάτι ακόμη που με ενοχλούσε ήταν η απόλυτη διακριτικότητα της. Έτσι μετέφραζα τότε αυτή τη μικρή δόση αδιαφορίας που κουβαλούσε. Θα μπορούσε να κάνει δεκαπενθήμερα να μου τηλεφωνήσει. Πολλές φορές σκεφτόμουν πως αν πέθαινα δε θα το μάθαινε, κι άλλες πάλι αναρωτιόμουν »μα δε θέλει να μάθει αν είμαι καλά;»

Χρόνια μετά, ήρθε ο καιρός που ήρθαμε πιο κοντά. Ήταν η τρίτη φάση αυτής της »φιλίας».
Αντιμετωπίζαμε τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες δυσκολίες, είχαμε απορρίψει την ίδια εποχή τα ίδια πράγματα και είχαμε ανακαλύψει άλλα κι όλα αυτά μας έκαναν να μιλάμε ασταμάτητα. Τηλεφωνικά δίωρα, καφεδάκια, μυστικά γελάκια, ξαναμμένα μάγουλα, συναντήσεις!
Χρειάστηκε να την καλύψω, το έκανα, χρειάστηκε να με καλύψει.. το έκανε!

Όμως κάποια στιγμή, και αυτή η φάση τελείωσε! Περάσαμε στη φάση »ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΑΠ’ ΟΛΕΣ;»
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν πάντα ήταν έτσι κι εγώ δε το έβλεπα.. άλλες πάλι, είπα πως ίσως έφταιγα εγώ, ίσως σε κάποιες στιγμές να της έκανα τα ίδια.. ξέρεις από εκείνες τις φορές που παίρνεις τα πάνω σου γιατί τα δύο στα τρία σου πάνε καλά και κάνεις τον καμπόσο χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις, αλλά και να το καταλαβαίνεις τι φταις εσύ αφού όλα σου πάνε καλά!

Έχασα τη δουλειά μου και μου είπε πως αυτή δε θα μπορούσε ποτέ να μείνει χωρίς δουλειά
Αρρώστησα.. ήρθε να με δει ένα μήνα μετά!
Πάχυνα.. άρχισε να μου μιλάει για το τέλειο σώμα που είχε αποκτήσει
Μου συνέβει κάτι, στην οποία όπως έλεγε ευτυχώς δεν είχε συμβεί (ακόμη)
Της τηλεφωνούσα και μετά από κάποια ώρα τάχα μου κάποιος πάντα της τηλεφωνούσε στο δεύτερο τηλέφωνο
Ξαφνικά, ή μήπως όχι και τόσο; την ήθελαν ΟΛΑ.. τα αρσενικά που την πλησίαζαν σε ακτίνα ενός μέτρου..

Πέρσι, ήταν η τελευταία φορά που την είδα, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά ξαφνικά έπαψα να ΘΕΛΩ να τη δω.
Στο τελευταίο της τηλεφώνημα, γιατί στα άλλα που αφορούσαν μόνο ονομαστικές γιορτές βεβαίως δεν απάντησα, είχα πραγματικά δουλειά κι έτσι δε της μίλησα πολύ, αλλά ένιωθα ότι πια δεν είχαμε τι να πούμε. Ένιωθα ότι είχε αλλάξει πολύ, πάρα πολύ κι εγώ ακόμη περισσότερο και ότι αντιμετωπίζαμε ακόμη πιό διαφορετικά πια τα πράγματα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, την απελπισία της όταν ήξερε ότι σιγά σιγά η εταιρία στην οποία δούλευε θα έκλεινε. Θυμάμαι το ότι προσπάθησα να της πω πως καμμιά φορά είναι ανάγκη να προσαρμοζόμαστε σε καταστάσεις, κι ότι δεν μπορούμε πάντα να έχουμε αυτό που επιθυμούμε. Μου απάντησε πως »ΑΥΤΗ ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ»

Για την οικονομική κρίση είχε πει »έχει να πέσει φτώχειαααα»
Ναι δεν αμφιβάλλω, αλλά δεν το είδα ποτέ έτσι.. Θα μπορούσα να αναφέρω χίλια πράγματα για τα καλά ή τα κακά της οικονομικής κρίσης και αυτό να το άφηνα τελευταίο.. και στην τελική, αυτό έχεις μόνο να πεις σε μια γυναίκα που την ονομάζεις ως τη μία από τις δύο μοναδικές φίλες στη ζωή σου;

Έτσι λοιπόν, δεν πήρε τηλέφωνο σήμερα γιατί έχω να απαντήσω σε τηλεφώνημα της 14 ολόκληρους μήνες!
Δεν ξέρω αν όλο αυτό που περιέγραψα λέγεται φιλία, ή αν ήταν κάτι που πάλευε να γίνει φιλία, δεν ξέρω αν το αγάπησα αυτό το κορίτσι με το οποίο μοιραστήκαμε τόσα αλλά τα κοινά μας ήταν απίστευτα διαφορετικα, ξέρω ότι δε θέλω πιά.. ξέρω ότι θέλω σήμερα ένα άλλο είδος ανθρώπων γύρω μου..
Μου κάνει εντύπωση ο εαυτός μου.. εγώ που πάντα ήμουν αυτή που θα τηλεφωνήσει, εγώ που ήμουν πάντα αυτή που θα ζητούσα να τη δω ΔΕΝ ΘΕΛΩ..

Φίλε αναγνώστη, αν έφτασες μέχρι εδώ κάτω πρέπει να πω ότι διακατέχεσαι από πείσμα και δύναμη.. δεν έχω παρά να σ’ ευχαριστήσω και να σου ευχηθώ καλό βράδυ..

Η ανάρτηση μου, αφιερωμένη στην Χ.