Οι μέρες είναι μικρές και όταν στον ουρανό τρέχουν γκρίζα σύννεφα χρειάζομαι χίλιες λάμπες γεμάτες με ηλεκτρικό φως να γεμίσω το μυαλό μου,  την ψυχή μου,  τις τσέπες μου,  τον ποδόγυρο της φούστας μου.

Μυρίζει χριστούγεννα!  Εντάξει,  όχι ακριβώς χριστούγεννα αλλά γλυκιά πορτοκαλόπιτα.  Μοσχομύρισε το δωμάτιο μου γιορτή.

Ένα ψυχοφθόρο »εγώ»  κι ένα ελαφρύ τσίμπημα στην καρδιά.  Ως την Παρασκευή.  Για να κλείσει ο κύκλος και πάλι από την αρχή.  Γιατί όλο και κάτι νέο θα πρέπει να επιδιορθωθεί.

Η διαφορετικότητα που πρέπει να αποδεχτούμε,  δεν είναι του άλλου,  αλλά ολόδικη μας.