Περίεργη εποχή! Ένας φίλος έλεγε όταν τον ρωτούσα κάποτε πως πάει η δουλεια, »πότε φύλλα, πότε μήλα». Θα έλεγα πως είμαι σε φάση συσσωρευμένων φύλλων χωρίς δυστυχώς να αναφέρομαι στα επαγγελματικά. Για να είμαι ειλικρινής πρόκειται για βουνά από φύλλα. Ελαφριά μεν, τόσο όσο να μην σε πνίγουν, αλλά ο σωρός με υπερβαίνει κανονικά.
Λένε ότι για να κάνεις ένα βήμα, πρέπει να το σπάσεις σε πολλά μικρότερα για να πετύχεις τον στόχο σου.
Θα μπορούσα ας πούμε, να χωρίσω τα φύλλα σε χρώματα.. ή σε σχήματα, αν διέκρινα χρώματα και σχήματα, και να τα τακτοποιήσω σε κουτιά αν διέθετα κουτιά.. θα τοποθετούσα και ετικέττες στην έξω πλευρά, εδώ αυτά, εδώ εκείνα, εκεί τα άλλα!
Τι θέλουμε; αυτό!
Τι έχουμε; τούτα δω!
Που θέλουμε να φτάσουμε; εκεί!
Τόσο απλό να το λες, τόσο δύσκολο να το επιχειρήσεις, γολγοθάς ένα τόσο δα μικρό βήμα..
Μικρό; χμμμ σχετικό!
Ξέρετε τι κουβαριάζει την ψυχή μου τελευταία; Αυτή η λέξη »κατάθλιψη»..
με γυμνές πατούσες 
τελευταια ακουσα οτι οταν φτανεις στο σημειο που βουλιαζει, δεν χρειαζεσαι βημα, αλλά αλμα!
Και ναι, μονο ετσι αποσυμφοριζεσαι καποιες στιγμες που μοιαζουν ολα ματαια. Εχεις αναγκη απο αλμα!
Καλη εβδομαδα!!!
καλησπερα dee dee
πως αραγε μπορει να ερθει αυτη η ωθηση; ειδικα τις »δυσκολες μερες/μηνες»
κι αν ο ενας μηνας γινουν δυο;
κι οι δυο εξαμηνο;
κι αν ερθει μια κατασταση απο την οποια δεν θα μπορεσεις να βγεις;
προλαμβανετε ολο αυτο κι αν ναι πως;
Μα ακριβως μετα το εξαμηνο θα βρεις ωθηση απο την μαζεμενη απογοητευση. Και τοτε κανενα βημα δεν θα σου φαινεται αρκετο. Μονο με αλμα θα νιωσεις ξανα ζωντανη. Ξανα ο παλιος καλος εαυτος σου. Οταν ερθει η στιγμη, θα το καταλαβεις. Δεν ειναι κακο να βουλιαζουμε καποιες φορες. Χρειαζομαστε την σωστη ωθηση που μονο ο πατος προσφερει :). Ξερω οτι η πορεια μεχρι εκει ειναι το δυσκολοτερο πραγμα. Σου ευχομαι αν ειναι ετσι (γιατι ολα αυτα δεν σημαινει οτι ταιριαζουν σε ολους, επειδη ετσι τα βλεπω εγω) να βρεις δυναμη γρηγορα και να βγεις νικητρια απο ολο αυτο. Και μετα θα το θυμασαι ως περιοδο αναγεννησης 🙂
@ dee dee
μακαρι τα πραγματα να ειναι τοσο απλα 🙂
καλο βραδυ κοριτσι!
Άσε τον αέρα να τα παρασύρει όλα και πάρε βαθιά ανάσα…
Καλησπέρα με γυμνές πατούσες μου.
αναλαφρη κινηση μελιτακι μου.. σε φιλω !
Πάτος σημαίνει, να μην έχεις την ενέργεια να γράψεις (εδώ) ούτε μια λέξη…
Υπάρχει ενέργεια πατουσίτσα μου, υπάρχει, απλώς την έχουμε μπλοκάρει γιατί επιθυμούμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε…
Πάρε τέσσερις βαθιές ανάσες, ΤΩΡΑ, όχι τρις… τέσσερις, με αυτό το πρακτικό κόλπο, αλλάζει ροή, η ενέργεια μέσα μας… (29 χρόνια γιόγκα κάτι μου έμαθε!) 😉
Μίλησε σε αγαπημένο φίλο-η, κάνε blogging, άκουσε μουσική (καλή), πήγαινε βόλτα στην εξοχή… Φάε μαύρη σοκολάτα!!!
Ξέρω πως όλα φαίνονται μάταια όταν αισθανόμαστε σαν άδεια σακιά… αλλά δεν μπορεί κάτι απ’ όλα αυτά θα σου κάνει…κλικ! 😉
ΑΦιλάκια καρδιάς, με μια μεγάλη αγκαλιά! 🙂
αγαπητη αιναφετς
τι ωραια ευκολα που φαινονται ολα οταν εισαι απο την εξω πλευρα..
πολυ φοβαμαι οτι δεν μου αρκουν τεσσερις βαθιες ανασες..
και οχι το προβλημα δεν ειναι τοσο μεγαλο, αλλα οσο κι αν δεν θελω να το παραδεχτω εδω και καιρο, φοβαμαι οτι υπαρχει ΘΕΜΑ..
ειμαι αρκετα μεγαλη για να εχω περασει φασεις και φασεις και με μουσικη, και με συναντησεις.. με τον εαυτο μας πρεπει να τα βρουμε..
οχι οχι, καθολου δεν εχει να κανει με αλλα πραγματα που πιθανον να θελουμε, αφου στη συγκεκριμενη φαση αν μας ρωτησουν τι θελουμε θα απαντησουμε »δεν ξερω» και θα το εννοουμε..
🙂
Ψάξε μέσα στην ψυχή σου ένα χαμόγελο, κάνε ένα «φούυυυυυ» και φύσηξε τα μακριά!!!!!
Φιλί γλυκό.
φιλακι dramaqueenaki μου κι απο εμενα!
🙂
Και μες στην μαυρίλα , δημιουργική σε βρίσκω…
Σε σκέπασε ο σωρός με τα φύλλα….είναι γιατί δεν τα τρως….όταν λέμε πότε φύλλα πότε μήλα , η κουβέντα εννοεί το φαί….πότε τρώμε μήλα , αλλά όταν τελειώσουν τα μήλα μας μένουν τα φύλλα στον πάτο του τελάρου….οπότε τρώμε τα φύλλα για να χορτάσουμε την πείνα μας….
Εσύ έχεις ένα βουνό φύλλα….άντε καλή όρεξη….όσα δεν βάψεις και όσα δεν κάνεις ετικέτες ή ό,τι άλλο σκεφτείς με το δημιουργικό σου μυαλό….
Παλιά , αν το πιστεύεις, το 1995…μιλούσαμε με έναν γηραιό κύριο για την κρίση που ήταν να έρθει…(από τότε την περιμέναμε, αλλά όταν ήρθε με βγήκε στον ύπνο, ίσως γιατί βαρέθηκα να την περιμένω και είπα κι εγώ να κάνω «ανοίγματα»)…. και που λες, λέγαμε ότι όποιος αντέξει μια κρίση βγαίνει δυνατότερος και κερδισμένος….το «μόνο ‘ που πρέπει να κάνει είναι να καταφέρει να επιβιώσει της κρίσης…..
Ξέρεις τι μου’ρθε στο μυαλό όσο έγραφα τις φιλοσοφίες περί κρίσης; Η περιφρονητική απάντηση του παππού μου σε τέτοιες περιπτώσεις: «μασάλια»….δεν ξέρω την καταγωγή της λέξης αλλά σημαίνει: άχρηστα λόγια…..
μεγαλες κουβεντες ανοιγεις χρηχα μου και θελουν καφεδακι και χρονο 🙂
για την μαυριλα εχω να πω το εξης:)
τις μερες που το ζεις ελαχιστα καταλαβαινεις κι ακομη λιγοτερα μπορεις να κανεις
πιο πολυ φοβαμαι μετα, οταν γυριζω και κοιταζω πισω..
–
αυτο τοτε, θυμαμαι που το ακουγα κι εγω »αυτοι που θα μεινουν θα ειναι λιγοι και καλοι» κι ο καθενας πιστευε κι ευχοταν οτι θα ηταν ενας απ αυτους, γιατι οχι αλλωστε
ο χρονος ομως εδειξε αλλα πραγματα, η κριση σαρωσε τα παντα.. ορθιοι εμειναν μονο οσοι ειναι στην εξουσια (εχεις ακουσει αυτο το ωραιο, στην Ιταλια η μαφια, στην Ελλαδα η Εξουσια)
φιλια
Είχα δει στην τηλεόραση Ναπολιτάνο μαφιόζο που σε ερώτηση του δημοσιογράφου για τα παρακλάδια της μαφίας στην Ελλάδα , του είχε απαντήσει: στην Ελλάδα δεν έχει παρακλαδι η Ιταλική μαφία, γιατί οι πολιτικοί σας οι ίδιοι είναι μαφία…..
Όσο για τον καφέ…μην τάζεις σε παιδί και σ’άγιο….και επειδή είμαι ένα άγιο παιδί (πάντα)…. πιάνει από δύο μεριές το τάξιμο….
καλημερουδια χρηχα
δυστυχως ή πρεπει να αλλαξουμε χωρα, ή σιγα σιγα να αλλαξουμε τη χωρα μας.. σε δυσκολα πραγματα μπηκαμε..
φιλια!
Μπορώ να πω ότι σε καταλαβαίνω. Όλοι μας λίγο πολύ για τους δικούς του λόγους ο καθένας, άλλος για πιο σοβαρό, άλλος για λιγότερο, είμαστε στην ίδια φάση, αυτήν της κατάθλιψης. Ένας φίλος μου, ταλαντούχο παιδί, από την ανεργία και την κατάθλιψη έχει περάσει στην φάση του απόλυτου μηδενισμού. «Δεν έχει νόημα τίποτα», μου έλεγε προχτές σε μια θέση που του πρότεινα. «Γιατί να στείλω εκεί βιογραφικό;Θα στείλουν άλλοι 1000, και να με πάρουν δεν θα με πληρώνουν»…
-«Και τι προτείνεις να κάνουμε σε αυτήν την δύσκολη θέση που βρισκόμαστε, εμείς τα νέα παιδιά», τον ρώτησα. «Να τους τσακίσυμε,να βγούμε να τα σπάσουμε», ήταν η θέση του…
Ο μηδενισμός στο μεγαλείο του….
Προσωπικά έχω μεταβεί σε μονοπάτια τόσο θλίψης όσο και κατάθλιψης (είναι αρκετά σοβαρή κουνέντα η τελευταία) πολλές φορές στη ζωή μου, άλλοτε για εξαιρετικά σοβαρούς λόγους, και άλλοτε για λιγότερο σοβαρούς. Πλέον ΑΡΝΟΥΜΑΙ να μπω στην διαδικασία αυτή, ακόμα και όταν με γραπώνει σαν γροθιά.
Κλείνω τις ειδήσεις. Ρουφάω τη ζωή σε κάθε γωνιά της, γιατί κάθε στιγμή κάθε λεπτό της ημέρας, κάθε καινούργιος άνθρωπος που γνωρίζουμε και καθε νέα μέρα που ξημερώνει, φέρνει στη ζωή μας κάτι διαφορετικό. Σίγουρα δεν γίνεται μονομιάς. Και σίγουρα δεν λέω «αδράξτε τη μέρα» και ξεχάστε τα προβλήματα. Αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, και όταν η κατάσταση γύρω μας είναι μαύρη, είναι λίγο δύσκολο να αναζητήσουμε το χρώμα. Πρέπει να προσπαθήσουμε όμως. Με γυμνές πατούσες 😉 να βουλιάξουμε τα πόδια μας στις ευτυχισμένες στιγμές που είχαμε ως τώρα εκτός από τις αναποδιές μας. Να τις σκεφτόμαστε και να παίρνουμε δύναμη. Να οραματιστούμε καινούργιες ευτυχισμένες στιγμές (vision it and then plan to get it, λένε οι ειδικοί) και να οργανώσουμε σχέδιο δράσης. Να προσπαθήσουμε, να αποτύχουμε, να ξανανπροσπαθήσουμε, να ξαναποτύχουμε ή να πετύχουμε. Μουσουλώντας στην αρχή περπατώντας μετά, ίσως τρ΄χοντας αργότερα, αρκεί που θα σηκωθούμε όρθιοι.
Από όλες τις αποτυχίες και τις δύσκολες στιγμές μας διδασκόμαστε κάτι…Και αν η κρίση και η μαυρίλα έχει ανάγκη κάτι, αυτό είναι το χρωμα, το συναίσθημα που υπάρχει γύρω μας, να το ξαναβάλουμε στη ζωή μας, από μια «χειμωνιάτικη λιακάδα» που θα μας κλείσει το μάτι, το κελάηδησμα ενός πουλιού, την αγκαλιά ενός φίλου, το νόημα ενος παραμυθιού…
Ναι, αρνούμαι να βουλιάξω γιατί «όσο υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος τον οποίο μπορείς να κάνεις να αισθάνεται λιγότερο μόνος, έχει αξία να παλεύεις. Να μην εγκαταλείπεις, μα να αγωνίζεσαι, για να μπορείς να σταθείς καταντικρύ όσων σε πνίγουν, όσων σε αλλοτριώνουν, καταντίκρυ στον θάνατο τον ίδιο, και να αρθρώσεις το μεγάλο ΑΡΝΟΥΜΑΙ…» (Αντώνης Σαμαράκης).
Όσο για τα φύλλα…Θα χαριτολογήσω (με κάθε καλή διάθεση) λέγοντας, πως αν ο πάτος είναι ένα στρώμα από φύλλα, τότε έχεις πέσει στα μαλακά…Κάνε ένα διάλειμμα από όλα οσα σε απασχολούν και μελέτησε τα φύλλα σου…Γιατί το πλατάνι έχει μυτερές ακμές και νευρώδεις ιστους;Το φυλλαράκι σου από βελανιδιά καμπυλόγραμμα μονοπάτια;Μήπως αυτό από τα εσπεριδοειδή του κήπου σου μοιάζει με βαρκούλα που θα σε πάει στον επόμενο προορισμό σου…Ένα λιβάδι από παπαρούνες ίσως;
Βλέπεις ακόμη και τα φύλλα, πάντα κάτι μας ψιθυρίζουν…Άκουσε το!
Σου εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη!!:))
οπωσδηποτε εχεις απολυτο δικιο σε οσα γραφεις
ετσι ειναι, οταν ετσι μπορεις να σκεφτεις ομως
συνηθως η καταθλιψη δεν σου αφηνει περιθωρια
δεν κανει διακρισεις σε στιγμες αρνητικες και μη
απλα βουλιαζεις σε μια κινουμενη αμμο, με ολα τα επακολουθα για το συγκεκριμενο διαστημα
αυτο λεω, καποτε ηταν ενας μηνας, μετα εγιναν δυο.. αν δεν υπαρξει σχετικη παρακολουθηση που μπορει να φτασει;
αναρωτιεμαι και συγχρονως φοβαμαι..
Δεν είμαι ειδικός, πατούσα μου, ούτε έχω περάσει «κανονική» παρακολούθηση από ειδικό για να σε συμβουλέψω σχετικά, ίσως θα έπρεπε να αποταθείς σε κάποιον και να τον ρωτήσεις, να πας για μια συνεδρία, έστω. Εξαρτάται πως πραγματικά νιώθεις και πως είσαι σαν χαρακτήρας.
Δυστυχώς, εμένα μια φορά που το τόλμησα, όχι μόνο δεν με βοήθησε, αλλά με πήγε πιο πίσω, βλέπεις ήξερα υποσυνείδητα το πρόβλημα που μου δημιουργούσε την κατάθλιψη, αλλά δεν τολμούσα να το παραδεχτώ, οι γύρω μου επίσης, και ο ψυχολόγος ενώ και για εκείνον ήταν πασιφανές, προσπάθησε να το τρενάρει για να συνεχίσω να πηγαίνω και να πέφτει το χρήμα… :<
Έτσι αντεξα λοιπόν 2 συνεδρίες και ένα ψυχομετρικό τεστ, μετά τους έστειλα στα τσακίδια τους "ειδικούς" και τα χάπια που προσπάθησαν να μου πασάρουν. Βέβαια έχω γνωστούς που βοηθήθηκαν μέσα από ειδικούς και θεραπείες. Οπότε πιστεύω πραγματικά ότι είναι στον άνθρωπο αλλά και στο πρόβλημα που του προκαλεί την κατάθλιψη…Είσαι σίγουρη ότι απλά ο ευατός σου δεν έχει απλά ανάγκη να περάσει αυτή τη φάση, και κάποια στιγμή να βγει μόνος του από αυτήν;Να ταμπουρωθεί μέσα του, μακρυά από όλους και όλα, να επαναπροσδιοριστεί, να ¨ξεκουραστεί;Είναι πραγματικά σοβαρό και δεν σου έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο;
Την πρώτη φορά που έπαθα κατάθλιψη, ήταν ένα θέμα που αφορούσε το επαγγελματικό μου μελλον. Εν συνεχεία έπαθα κατάθλιψη και κατηγορούσα τον εαυτό μου για ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που με ταλαιπώρησε αρκετά χρόνια, τελικά ξεπεράστηκε και αυτό, αλλά όσο κράτησε η στεναχώρια και το "γιατί σε μένα" ήταν κάτι παραπάνω από καθημερινή σκέψη. Τέλος, πριν από δυο χρόνια που έχασα την "μάνα" μου, τον άνθρωπο που με μεγάλωσε, από άνιση ταλαιπωρία με τον καρκίνο, βίωσα (και βιώνω;) αρκετές φορές ξανά τη θλίψη – ίσως και κατάθλιψη ξανά;-στη σκέψη της, την απουσία της, το πόσο ταλαιπωρήθηκε…
Το θέμα είναι πατούσα, να επιμένεις ενάντια στη κατάθλιψη, όσο και αν πιστέυεις ότι δεν γίνεται. Αλλιώς θα σε γραπώσει και θα σε πάει πιο κάτω.Αφού ανοίγεις υπολογιστή, διαβάζεις και γράφεις, όπως σου είπε και η Αιναφετς, ακόμα "καλά" είσαι. Προσωπικά έχω περάσει μέρες που δεν μπορούσα να κουνηθώ από το κρεββάτι, που πεισμάτικά έκλεινα τα πατζούρια, "οχι δεν ξημερώνει καινούργια μέρα", έλεγα και έκλεινα τα μάτια μου όλη την ημέρα…
Ξέρεις άραγε τι πραγματικά σου προκαλεί κατάθλιψη;Είσαι παγιδευμένη μέσα σε αυτό, ενώ μπορείς να το αλλάξεις αλλά φοβάσαι ότι θα έρθουν τα πάνω κάτω;(όπως πχ σε μένα μετά τις σπουδές μου;) Αν θέλεις πρα-γμα-τι-κά να το αλλάξεις, αλλά φοβάσαι τις συνέπειες, απλά κάνε το και αποδέξου ότι θα έχει ένα τίμημα…
Είναι ένα πράγμα που δεν μπορείς να ελέγξεις πλήρως (πχ αρρώστια, κακοτυχία, ατύχημα); Σίγουρα εκεί τα πράγματα είναι πιο δύσκολα…Ξεκινάει με την άρνηση, τον θυμό και μετά έρχεται η αποδοχή και η αντιμετώπιση…
Είναι η κατάσταση της κρίσης; Η ανεργία; Η αβεβαιότητα;Και μένα πολλές φορές με πνίγει η όλη αυτή κατάσταση, ήταν ένας λόγος που δημιουργησα το μπλογκ, μια προσπάθεια επικοινωνίας, ενώ μέσα μου όλα μου έλεγαν ¨γιατί κάποιος να διαβασει εσένα, υπάρχουν χιλιάδες εκει έξω…."
Ακόμα και για την κατάσταση της κρίσης, πιστεύω ότι το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε παθητικοί…Ο καθένας με τον τρόπο του έχει να προσφέρει κάτι…Ο ένας μια ζεστή κουβέντα, ο άλλος εθελοντική προσφορά, δεν φαίνεται, αλλά τα πράγματα έχουν αρχίζει να αλλάζουν. Ίσως όχι στην οικονομία, αλλά ανάμεσα στις σχεσεις…Χρειάζεται να αναζητάμε διεξόδους…Χαζές ή έξυπνες. Και κλείνοντας, για να χαριτολογήσω λίγο, ένας εύκολος τρόπος όταν με πιάνουν οι κλειστές μου να ξεσπάσω, είναι ή να πολυλογώ γράφοντας (φαίνεται;), ή να ξεσπώ στα μαλλιά μου, ή να αλλάζω διακόσμηση, ή να περιποιούμαι τα λουλούδια της βεράντας μου και να τα αφήνω να μου "μιλούν". Άλλοτε πάλι, να ανατρέχω στα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες, προσπαθώντας να (ξανα)ανακαλύψω ποια ήμουν, ποια είμαι, και που θέλω να πάω…
Τα φιλιά μου και πάλι καλή δύναμη…
Και μετά γύρισα το κεφάλι με την βία….
‘Οπως κάνεις όταν ξέρεις ότι σε κοιτάζει ένα άγριο σκυλί έτοιμο να σου ορμήξει….γυρνάς το κεφάλι με την βία μπροστά και κάνεις τον ψύχραιμο…κάνεις τον αδιάφορο…
αυτο κανεις/κανουμε, πως αλλιως;
αλλες φορες πιανει κι αλλες οχι..
αλλες φορες κερδιζει αυτο κι αλλες εγω!
ισα πραματα 🙂
Μπορεί να βρεις παράξενη την μουσική μου επιλογή….αλλά αν θες να μ’ακούσεις, άκουσέ το με αρκετή ένταση…..
Αν το ακούσεις , πες μου εντύπώσεις…
πολυ μου αρεσε που ηρθα και βρηκα 3 χρηχα/μηνυματα χχχ
το τραγουδι το ακουσα οσο πιο δυνατα μπορουσα!
ευχαριστω!
🙂
🙂
Με κίνδυνο να γίνω κουραστική πατουσίτσα μου-μας, θέλω ακόμα μια φορά να επισημάνω πως η παρουσία και τα σχόλια καρδιάς των e-φίλων σου, είναι μια εξαιρετική βοήθεια, ακόμα και η μουσική του αγαπητού Χρηχα!!! 😉
Πέρασα κι εγώ περίοδο που το μόνο που μου έδινε χαρά, ήταν να περιμένω να έρθει η ώρα, να χωθώ στο κρεββάτι μου και να χάψω ότι βλακεία είχε η TV…
Ok! και θα με ρωτήσεις πώς βγήκα, σίγουρα ΜΟΝΗ, είδα τι ήταν αυτό που με είχε ρίξει στα τάρταρα, γιατί τάρταρα ήταν και το έβγαλα στο ΦΩΣ, είδα καθαρά τι μ’ ενοχλούσε και το εξέφρασα στους γύρω και ανέλαβα τις ευθύνες μου…
Πιστεύω πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι για ότι μας συμβαίνει, γιατί έχουμε επιτρέψει και προκαλέσει πολλά στη ζωή μας… και είπα (σε μένα): Φτάνει,μέχρι εδώ… αλλάζω οπτική γωνία… αποδέχομαι…και σε όποιον αρέσω! Δεν θα αλλάξουν οι «γύρω» … εμείς πρέπει να αλλάξουμε, πλεύση…
ΑΦιλιά με βαθιές ανάσες… επιμένω!!! (Α=Αληθινά) 🙂
η απαντηση στο επομενο ποστ 🙂